شبکه موبایل ۳G جایگزین شبکه موبایل ۲G شده است. در ۲G گوشی های موبایل فقط توانایی هایی مانند مکالمه، ارسال پیام کوتاه و کمی هم تبادل دیتا مانند MMS دارند. ۳G سرعت تبادل اطلاعات و فرمت های انتقال اطلاعات را توسعه داد و مثلاً می شد روی گوشی موبایل صفحات وب را بازدید کرد، ویدیو استریم و دانلود کرد و به موسیقی گوش داد. روی شبکه های ۳G سرعت اینترنت هنوز کند است و نسبت به شبکه های بی سیم، صفحات وب و دیتا خیلی آهسته لود می شوند و ناامیدکننده هستند ولی در مقایسه با استاندارد ۲G سریع تر است. در حال حاضر، اپراتورهای مخابراتی ایران همگی از ۳G پشتیبانی می کنند و شما می توانید از اینترنت روی گوشی موبایل تان استفاده کنید. گوشی های تلفن همراه جدیدی که در بازار هست نیز بدون شک از ۳G پشتیبانی می کنند. مشخصات استاندارد ۳G با شبکه های باندپهن و اینترنت پرسرعت فاصله زیادی دارد.

موسسه ITU-R در مارس ۲۰۰۸ استاندارد ۴G را برای دستیابی به مجموعه ای از استانداردهای ارتباطی و سرعت های باندپهن تصویب کرد. در این استاندارد، روی شبکه های موبایل و به طور خاص دستگاه های موبایلی مانند اسمارت فون، تبلت و نظایر این ها حداکثر سرعت انتقال اطلاعات به ۱۰۰ مگابیت در ثانیه می رسد اما در دستگاه های دیگر مانند هات اسپات های موبایل این سرعت یک گیگابیت بر ثانیه خواهد بود. در زمان تصویب این استاندارد، چنین سرعت هایی روی شبکه های موبایل دور از انتظار بود و کمتر عملی به نظر می رسید. در آن زمان، ۴G یک هدف درازمدت بود که باید اپراتورهای مخابراتی مدنظر قرار می دادند اما خیلی زود زیرساخت های مخابراتی و شبکه پیشرفت های بزرگی کردند و فناوری های ارتباطی جهش یافتند؛ به طوری که ارائه دهنده گان شبکه های ۳G علاوه بر اینکه توانستند ۴G را راه اندازی کنند، بلکه دست به بهبود و توسعه این شبکه برای رسیدن به ویژگی ها و سرعت بیشتر زدند و ۴G معمولی را پس زدند. بنابراین، ۴G نسل چهارم شبکه های موبایل است که حداکثر می تواند سرعتی ۱۰۰ مگابیتی روی گوشی موبایل و تبلت در اختیار شما قرار دهد. اگر به شبکه موبایل برخوردید که سرعتی بیشتر از این به دست می دهد، چیزی فراتر از ۴G است.

همان طوری که گفتیم LTE مخفف Long Term Evolution است. پس، یک نسل و استاندارد شبکه های موبایل نیست بلکه شاخه ای از ۴G است که به دنبال دستیابی به سرعت های تعریف شده در این استاندارد است. وقتی علامت ۴G را در گوشه بالا سمت راست صفحه نمایش موبایل می بینیم به معنای این نیست که واقعاً داریم از یک شبکه ۴G استفاده می کنیم. هنگامی که ITU-R استاندارد ۴G را تصویب کرد و حداقل سرعت را مشخص نمود، بسیاری از ارائه دهندگان سرویس های موبایل کمی سرعت انتقال اطلاعات را روی ۳G افزایش دادند و بعد با دادن پول به شرکت های سازنده گوشی تلفن همراه، ازشان خواستند ۴G را وارد مشخصات پشتیبانی محصول کنند و روی صفحه نمایش نشان دهند. از همین جا بود که ۴G از مسیر اصلی اش منحرف شد و بدنه تنظیم کننده استانداردهای امریکا برای تمایز قائل شدن میان ۴G تقلبی از ۴G واقعی؛ LTE را به معنای ادامه استانداردهای شبکه های موبایل فعلی و «تکامل در بلندمدت» تعریف کرد.

وقتی یک دستگاه برچسب LTE دارد، در مقایسه با ۴G به این معنا است که نسبت به ۳G بهبودها و سرعت کاملاً قابل تمایز و بیشتری دارد. روی برخی شبکه های LTE سرعت های ۲۰۰ و ۲۵۰ مگابیت نیز قابل استفاده است. متاسفانه، بعد از تعریف LTE شرکت های ارائه دهنده سرویس های موبایل بلافاصله در تبلیغاتشان از عبارت ۴G LTE استفاده کردند؛ یک روش بازاریابی فنی که به آن ها اجازه می داد ادعا کنند مجهز به نسل بعدی شبکه های موبایل شدند بدون اینکه واقعاً به مشخصات آن رسیده باشند یا اینکه امکانات و قابلیت های آن را ارائه کنند. البته، در آن زمان برحسب نوع شبکه و محل جغرافیایی سرعت انتقال اطلاعات روی شبکه ۳G و ۴G قابل توجه بود اما در بازار یک سردرگمی و بلاتکلیفی وجود داشت. چون چندین اپراتور با سرویس  ۴G LTE و سرعت های مختلف فعالیت می کرد و همگی نیز ادعا می کردند که ۴G واقعی هستند.

فاوت واقعی شبکه های ۴G با LTE چیست؟ آیا لود شدن یک صفحه وب یا دانلود یک اپلیکیشن می تواند معیاری برای تعیین این شبکه باشد؟ مثلاً اگر سرعت خیلی سریع بود می توانیم بگوییم که شبکه LTE است؟ احتمالاً نه! در حالی که تفاوت میان شبکه  ۳G با شبکه های ۴G و LTE بسیار زیاد است و به راحتی قابل تشخیص هستند ولی تفاوت میان یک شبکه ۴G و یک شبکه ۴G واقعی از روی دانلود و آپلود دیتا امکان پذیر نیست و ممکن است هر دو شبکه سرعتی یکسان داشته باشند. در حال حاضر، LTE سریع ترین شبکه دیتای موبایل موجود در دنیا است.

راه حل چیست؟

چگونه می توانیم از شبکه ۴G استفاده کنیم؟ برای یک اتصال ۴G به دو چیز نیاز داریم: اول، شبکه  موبایلی که سرعت های زیاد تبادل اطلاعات را پشتیبانی کند و دوم، دستگاهی که بتواند به این شبکه متصل شده و اطلاعات را با سرعت مناسب دانلود کند. اگر شما یک گوشی با قابلیت ۴G LTE بخرید، به این معنا نیست که می توانید با هر سرعت دلخواهی که تصور می کنید، دانلود یا ویدیوها را استریم کنید. یک مثال بزنم: وقتی یک ماشین می خریم که شرکت سازنده اش گفته حداکثر سرعتش ۲۰۰ کیلومتر در ساعت است به این معنا نیست که ما می توانیم با این ماشین در بزرگ راه ها با سرعت ۱۵۰ کیلومتر در ساعت رانندگی کنیم. اپراتورها قبل از اینکه بتوانند سرویس های LTE واقعی را در سراسر مناطقی که فعالیت می کردند، ارائه بدهند؛ شروع به تبلیغات و عرضه گوشی هایی کردند که مهم ترین قابلیت شان پشتیبانی از LTE بود ولی مشتری پس از خرید نمی توانست با سرعت هایی که شنیده اطلاعات را دانلود کنند. در سال های بعدی کم کم شبکه های LTE واقعی به صورت محدود ارائه شد و اکنون شاهدیم که سرویس های خوبی در اروپا، امریکا و برخی کشورهای آسیای شرقی ارائه می شود.

بدنه تنظیم کننده استانداردهای امریکا برای تمایز قائل شدن میان ۴G تقلبی از ۴G واقعی؛ LTE را به معنای ادامه استانداردهای شبکه های موبایل فعلی و «تکامل در بلندمدت» تعریف کرد.

اکنون ایران دچار این وضعیت شده است که تشخیص یک شبکه ۴G از LTE میسر نیست در حالی که اپراتورهای مخابراتی در تبلیغات شان ادعا می کنند که سرویس LTE ارائه می دهند. حتا اگر خود اپراتورها از ۴G نام ببرند، ما خبرنگاران به اشتباه تیتر می زنیم LTE ارائه می دهند. بنابراین، ۴G LTE به تنهایی نمی تواند معیاری برای خرید یک گوشی جدید و بعد استفاده از سریع ترین شبکه مخابراتی باشد. پیشنهاد می کنم اگر واقعاً به یک گوشی مجهز به اینترنت پرسرعت روی شبکه های موبایل نیاز دارید، چنین گوشی بخرید و بعد با مراجعه به شرکت های مخابراتی درباره منطقه جغرافیایی که زندگی می کنید یا محل کارتان ، پرس وجو کنید یا با مراجعه به اینترنت مطمئن شوید چه سرویسی برای شما مناسب است و حداکثر چه سرعتی ارائه می دهد. ممکن است یک اپراتور واقعاً در تهران یا برخی مراکز استان سرویس اینترنت پرسرعت موبایلی ارائه بدهد ولی وقتی کمی از این مراکز دورتر می روید، سرویسی در حد و اندازه ۳G داشته باشید.

شبکه های سوییچ مداری و سوییچ بسته ای

حالا که تا حدودی تفاوت دو شبکه ۴G و LTE را فهمیدیم و شاید بتوانیم میان آن ها تمایز قائل شویم؛ اجازه بدهید یک نکته دیگر هم درباره شبکه های موبایل مرور کنیم. شما فارغ از اینکه چه نوع دیتایی دارید و سرعت شبکه کند یا سریع است، نیاز دارید که دیتا را به صورت بسته روی شبکه برای دیگران ارسال کنید. شبکه های قدیمی از فناوری های سوییچ مداری استفاده می کردند، اصطلاحی که به نوع برقراری ارتباط اشاره دارد. در سیستم های سوییچ مداری، یک ارتباط به طور مستقیم با مقصد برقرار می شود و در طول مدت ارتباط، این اتصال برقرار است.

ساده ترین مثال این نوع شبکه ها، تلفن های ثابت هستند. شما برای برقراری یک ارتباط یک شماره تلفن مشخص را شماره گیری می کنید. یکی از مزایای شبکه های سوییچ مداری، زمان سریع تر برقراری ارتباط و درصد کمتر قطع سرویس است. شبکه های جدیدتر از فناوری سوییچ بسته ای استفاده می کنند که مزیت برقراری ارتباط در یک سطح گسترده تری (تمام جهان) را فراهم می کنند. در شبکه های سوییچ بسته ای، اطلاعات شما به تکه های کوچک تر تقسیم و در شبکه برای مقصد ارسال می شوند. این بسته های کوچک تر می توانند از مسیرها و اتصال های مختلف عبور کنند و در مقصد به هم یکپارچه شوند و اطلاعات شما را دوباره بازسازی کنند.

۴G LTE به تنهایی نمی تواند معیاری برای خرید یک گوشی جدید و بعد استفاده از سریع ترین شبکه مخابراتی باشد.

این اطلاعات چه ربطی به شبکه های ۴G دارد؟ تمام فناوری هایی که برای ساخت یک شبکه پرسرعت ۴G استفاده می شود، ویژگی یا قابلیتی برای ارتباطات صوتی ندارند چون ارتباطات صوتی هنوز دارند از شبکه های سوییچ مداری استفاده می کنند. برای انتقال صوت به روی شبکه ۴G چندین روش پیشنهاد شده است ولی اپراتورها گزینه هایی را انتخاب می کنند که هنوز بتوانند تسلط خود را روی دقیقه های مکالمه حفظ کنند. مثلاً وقتی یک تماس برقرار شد، شبکه ۴G به شبکه سوییچ مداری تغییر می کند یا به طور همزمان شبکه ۴G برای تبادل داده و شبکه سوییچ مداری برای برقراری تماس تلفنی و مکالمه استفاده می شود.

یک راه حل ساده وجود دارد، صوت و داده را هر دو روی شبکه دیتای جدید LTE پیاده سازی کنند. روشی که غالب شرکت ها از به کارگیری اش اجتناب می کنند چون درآمدزایی کمتری برایشان دارد و دیگر نمی توانند براساس مکالمه تلفنی هزینه بگیرند. صوت روی شبکه LTE چگونه است؟ اسکایپ و فیس تایم بهترین مثال هستند؛ برقراری یک تماس تلفنی با کیفیت و سریع. البته، چندین شرکت از جمله گوگل دارند سعی می کنند شبکه موبایل و شبکه دیتا را با یکدیگر ادغام کنند و یک شبکه یکپارچه بسازند ولی تا رسیدن این فناوری ها به ایران، چند سالی دیگر هم باید منتظر ماند.

VPLS همانطور که در عنوان نیز مشاهده می کنید مخفف کلمه های Virtual Private LAN Service است و یک سرویس دهنده شبکه های اترنت محسوب می شود. این در حالی است که MPLS مخفف کلمه Multiprotocol Label Switching است که در واقع یک نوع بستر ارتباطی است که شما می توانید خطوط تلفن و یا حتی اینترنت را در این بستر استفاده کنید. VPLS و MPLS بدون مشکل می توانند بر روی یک خط ارتباطی یا بهتر بگوییم بر روی یک سیم کار کنند و شما می توانید در عین حال از چندین سرویس ارائه شده توسط این بستر ها استفاده کنید.اگر در موقعیتی قرار گرفتید که از محل کار خود دور هستید شما همچنان می توانید با استفاده از سرویس های VPLS به شبکه شرکت یا محل کار خود متصل شوید و کار خود را ادامه دهید. دقیقا به همین دلیل است که سرویس های VPLS امروزه به عنوان یک سرویس قابل اتکا در ارتباطات دورکاری در سازمان ها استفاده می شوند ، فرض کنید که شما امروز در تهران هستید و فردا در عسلویه و پس فردا در دزفول ... و در این حین مجبور هستید به نامه هایی که در اتوماسیون اداری شما ارسال می شود نیز دسترسی داشته باشید.

ا استفاده از VPLS شما به شبکه داخلی شرکت خود از بیرون متصل می شوید و کار شما به وقفه نمی خورد. شما با استفاده از VPLS سرعت انتقال داده های بیشتری را تجربه خواهید کرد و اینکار با استفاده از کمتر کردن Hop های موجود در مسیر انجام می شود. شما می توانید با استفاده از VPLS ساختار مسیریابی و تغییرات دلخواه خود را بدون نیاز به کار داشتن با سرویس دهنده اینترنتی خود انجام دهید.VPLS این امکان را به شما می دهد که حتی زمانیکه در محل کار خود نیستید بتوانید کاملا محیط کاری خود را مدیریت کنید.با استفاده از VPN اگر شما به عنوان یک مدیر شبکه فعالیت می کنید براحتی می توانید به شبکه محل کار خود متصل شوید و مشکلات را برطرف کنید و دیگر نیازی به پاسخگویی سرویس دهندگان اینترنتی نخواهید داشت. هزینه پیاده سازی سرویس VPLS بسیار ارزانتر از پیاده سازی سرویس MPLS است و شما با استفاده از هر بستر ارتباطی می توانید به شبکه خود VPLS بزنید.

همانطور که عنوان کردیم VPLS به خودی خود یک بستر ارتباطی نیست و برای پیاده سازی آن نیاز به یک بستر کابلی یا فیبری یا وایرلس می باشد اما از طرف دیگر MPLS یک تکنولوژی انتقال داده است که می توانید با استفاده از هر نوع کابلی پیاده سازی شود. MPLS در واقع یک مکانیزم انتقال داده ها است که با استفاده از برچسب گذاری روی بسته های اطلاعاتی قرار گرفته در محیط شما آنها را برای رسیدن به مقصد نهاییشان کمک می کند. سرویس های تلفن و همچنین اینترنت نیز می توانند چنین کاری را با سرعتی بهتر به ما ارائه دهند اما MPLS این قابلیت را دارد که به ما حریم خصوصی نیز می دهد. مشابه VPLS سرویس MPLS نیز می تواند کارایی شبکه شما را بالا ببرد. با جای بررسی کردن آدرس های IP موجود در بسته های اطلاعاتی در MPLS از برچسب ها یا Label ها برای شناسایی داده ها استفاده می شود و این باعث بالا رفتن سرعت بررسی داده ها می شود. بصورت خلاصه تفاوت سرویس های VPLS و  MPLS به شرح زیر است :
 

• VPLS مخفف Virtual Private Network است و MPLS مخفف Multiprotocol Label Switching
• VPLS یک سرویس دهنده Ethernet ای است و MPLS یک سرویس Label Stacking
• VPLS و MPLS می توانند بصورت همزمان بر روی یک بستر ارتباطی بدون مشکل کار کنند
• هم VPLS و هم MPLS می توانند باعث بالا رفتن سرعت و کارایی شبکه شما شوند

سرويس اينترنت: سرويس دسترسي به شبكه جهاني اينترنت است كه بر همين اساس پهناي باند مورد نياز مشتريان را تأمين مي‌كند. در حال حاضر ظرفيت مورد نياز مشتريان مي‌تواند از 64 كيلوبيت بر ثانيه تا 500 مگابيت بر ثانيه (براساس نياز) ارايه شود.

سرويس VPN/MPLS: عبارت است از شبكه‌هاي مجازي و خصوصي براي مشترکيني مانند بانك‌ها، صندوق‌هاي اعتباري، سازمان‌ها و ارگان‌هاي دولتي و شرکت‌هاي بزرگ.
با اين سرويس که يکي از بهترين سرويس‌هاست، مشترک مي‌تواند بين ساختمان‌هاي خود يك شبكه مجازي و اختصاصي روي شبكه ديتاي كشور براي خود ايجاد ‌كند كه غير از كاربران آن شركت يا سازمان، هيچ کاربر ديگري نمي‌تواند به شبكه آنها دسترسي داشته باشد.

سرویس PTP: سرویس PTP يا نقطه به نقطه از جمله سرويس‌هايي است که شرکت فن‌آوری اطلاعات (زيرمجموعه وزارت ICT) به متقاضیان پهنای باند اختصاصی
(Dedicated Bandwidth) بین دو نقطه در هر استان واگذار می‌کند.
اين سرویس از نوع Base TDM است که در لایه یک (از بستر TDM) و در برخی استان‌ها در لایه 2 (از بستر ATM) به صورت کانال‌هایی با پهنای باند ثابت و مسیر ثابت، از ابتدا تا انتهای نقاط مورد درخواست، تعریف و در اختیار متقاضیان قرار می‌گیرد. پهنای باند قابل ارايه در این نوع سرویس، حداقل 64Kbps و حداکثر 155Mbps است.

سرویس PTMP: سرویس PTMP يا ارتباط نقطه به چند نقطه نيز از نوع TDM Base بوده و همانطور که از نامش پيداست، در اين روش يک نقطه مرکزي با چند نقطه ديگر ارتباط برقرار مي‌کند. برای درک بهتر اين سرويس، مي‌توان توپولوژی ستاره‌اي را در نظر گرفت.
اگر سازماني از دو سرويس PTP و PTMP براي اتصال مراکز خود استفاده نمايد، مي‌تواند سیستم‌های مکانیزه داخلی، اتوماسیون اداری، سرویس‌های ايميل، ويديو کنفرانس و VoIP را بين مراکز خود راه‌اندازي نمايد.

سرويس دسترسی به اینترنت: شرکت مخابرات ایران با ایجاد یک شبکه گسترده آيپي در سراسر کشور و فراهم نمودن دروازه‌های پرظرفیت بین‌الملل، از طریق کابل‌های فیبر نوری در مسیرهای مختلف ارتباطی و با اتصال مستقیم به اصلی‌ترین نقاط (IX (Internet Exchange Point دنیا، قابلیت سرویس‌دهی به متقاضیان اینترنت را در سراسر کشور با هر میزان پهنای باند دارد.

سرویس دسترسی به شبکه اینترانت: اينترانت شبكه‌اي کامپيوتري است كه از زبان مشترك ارتباطي شبكه جهاني اينترنت براي تبادل داده‌ استفاده مي‌كند و تمام خدمات اينترنت، از جمله پست الكترونيكي، وب، FTP، گروه‌هاي خبري و تله‌كنفرانس را در شبكه‌اي اختصاصي براي کاربران مشخص آن شبكه ارايه مي‌دهد و لزوماً به اينترنت متصل نيست. نظر به ایجاد بستر وسیع آيپي در سطح کشور با گستردگی در مراکز کلیه استان‌ها و همچنین قابلیت دسترسی کلیه شهرها به این شبکه از طریق شبکه‌های دسترسی استانی، شرکت فن‌آوری اطلاعات سرویسی به نام اینترانت به متقاضیان ارايه مي‌دهد که در این سرویس ‌آدرس‌های آيپي اختصاصي داخل کشوري تخصیص داده مي‌شود.

1- هرگز به ایمیل های ناشناس اعتماد نکنید. از نصب نرم افزارهای ناشناس، غیر ضروری و ارسال شده با ایمیل یا چت خوددرای کنید.

2- چنانچه از مودم وایرلس استفاده می کنید :
قابلیت پالایش آدرس MAC را روی مودم فعال کنید
به مسیر هدایت و دسترسی به وای فای های ناشناس متصل نشوید .
در فواصل زمانی طولانی که از شبکه استفاده نمی کنید تجهیزات خود را خاموش کنید.
برای امنیت بیشتر وای فای خود قابلیت های WPA2/WPA/WEP فعال کنید .

3- همواره سعی کنید از فروشگاه های اینترنتی که دارای نماد اعتماد الکترونیک هستند خرید کنید.

4- از گذاشتنن رمز عبور ساده و قابل حدس خودداری کنید . تا آنجا که می توانید رمز عبور خود را طولانی و پیچیده انتخاب کنید و در فواصل زمانی معین آن را تغییر دهید.

5- به هر ایمیلی که از شما اطلاعات شخصی یا مالیتان را بخواهد مظنون باشید. هرگز به تقاضاهایی که با ایمیل یا پنجره های POP-UP اطلاعات شمارا می خواهد پاسخ ندهید.

6- هنگام پرداخت های اینترنتی به آدرس صفحه پرداخت دقت کنید و رمز اینترنتی کارت های بانکی را به صورت دوره ای تغییر دهید.

Wireless به تکنولوژی ارتباطی اطلاق می شود که در آن از امواج رادیویی ، مادون قرمز و مایکروویو ، به جای سیم و کابل ، برای انتقال سیگنال بین دو دستگاه استفاده می شود. از میان این دستگاه ها می توان پیغامگیرها ، تلفن های همراه ، کامپیوتر های قابل حمل ، شبکه های کامپیوتری ، دستگاه های مکان یاب ، سیستم های ماهواره ای و PDA ها را نام برد. تکنولوژی Wireless به سرعت در حال پیشرفت است و نقش کلیدی را در زندگی ما در سرتاسر دنیا ایفا می کند.

سیستم های Wireless می توانند به سه دسته اصلی تقسیم شوند :
سیستم Wireless ثابت :
از امواج رادیویی استفاده می کند و خط دید مستقیم برای برقراری ارتباط لازم دارد. بر خلاف تلفن های همراه و یا دیگر دستگاههای Wireless ، این سیستم ها از آنتن های ثابت استفاده می کنند و به طور کلی می توانند جانشین مناسبی برای شبکه های کابلی باشند و می توانند برای ارتباطات پرسرعت اینترنت و یا تلویزیون مورد استفاده قرار گیرند. امواج رادیویی وجود دارند که می توانند اطلاعات بیشتری را انتقال دهند و در نتیجه از هزینه ها می کاهند.
سیستم Wireless قابل حمل :
دستگاهی است که معمولا خارج از خانه، دفتر کار و یا در وسایل نقلیه مورد استفاده قرار می گیرند. نمونه های این سیستم عبارتند از : تلفن های همراه ، نوت بوکها ، دستگاه های پیغام گیر و PDA ها. این سیتم از مایکروویو و امواج رادیویی جهت انتقال اطلاعات استفاده می کند.
سیستم Wireless مادون قرمز :
این سیستم از امواج مادون قرمز جهت انتقال سیگنالهایی محدود بهره می برد. این سیستم معمولا در دستگاه های کنترل از راه دور ، تشخیص دهنده های حرکت ، و دستگاه های بی سیم کامپیوترهای شخصی استفاده می شود . با پیشرفت حاصل در سالهای اخیر، این سیستم ها امکان اتصال کامپیوتر های نوت بوک و کامپیوتر های معمول به هم را نیز می دهند و شما به راحتی می توانید توسط این نوع از سیستم های Wireless ، شبکه های داخلی راه اندازی کنید

لئونارد کلینراک استاد دانشگاه کالیفرنیا تئوری های زیربنایی شبکه های بسته را در سال ۱۹۶۲ (میلادی) و مسیریابی سلسله مراتبی را در سال ۱۹۶۷ (میلادی) ارائه کرده بود، مفاهیمی که زمینه ساز گسترش اینترنت به شکل امروزی شده است.

پس از آن رابرتس گزارشی با نام «شبکه های رایانه ای منابع مشترک» ارائه داد، که در ژوئیه ۱۹۶۸ (میلادی) مورد تایید قرار گرفت و زمینه ساز آغاز کار آرپانت شد و پس از کار فراوان، سرانجام در ۲۹ اکتبر ۱۹۶۹ اتصالات لازم شکل گرفت که این اتصال بین مرکز سنجش شبکه کلینراک در دانشکده مهندسی و علوم کاربردی UCLA و سامانه NLS داگلاس انگلبرت در موسسه تحقیقاتی SRI International در پارک منلو در کالیفرنیا برای اولین بار برقرار شد.

Telenet که بعدها Sprintnet نامیده شد یک شبکه رایانه ای ملی خصوصی بود که از ۱۹۷۰ کار خود را آغاز کرده بود و امکان دسترسی با شماره گیری را به صورت رایگان در شهرهایی در سراسر امریکا فراهم ساخته بود این شبکه سرانجام در دهه ۱۹۸۰ با محبوبیت روزافزون TCP/IP به سایرین متصل شد.

با وجود کاربردهای بسیاری که به مدت تقریبا دو دهه وجود داشتند و استفاده از اینترنت را ممکن می ساخت اما این شبکه تا دهه ۱۹۹۰ هنوز چهره ای همگانی پیدا نکرده بود.بالاخره در اواخر سال ۱۹۹۴ با حضور مرورگرموزاییک و محبوبیت که پیدا کرد علاقه مردم به اینترنتی گسترش فراوانی یافته بود و در سال ۱۹۹۶ استفاده از واژه اینترنت معمول شد که در این دهه اینترنت بسیاری از شبکه های رایانه ای عمومی که از قبل موجود بود را در خود جای داد و طبق آمار های بدست آمده اینترنت در دهه ۹۰ هرسال نسبت به سال قبل خود رشدی صد درصدی داشته  است.

می توان گفت اینترنت محبوب ترین شبکه کامپیوتری دنیا است که امروزه توسط بیش از ۲ میلیارد نفر در سرتا سر دنیا مورد استفاده قرار می گیرد و به علت متمرکز نبودن از شهرت قابل توجهی برخوردار است.

این شبکه کامپیوتری کاملا همگانی و عمومی است به طوریکه نه کسی صاحب اینترنت است و نه کسی می تواند اعلام کند چه کسانی به آن وصل شوند اما همه سازمان ها و ارگان ها موظف به مدیریت شبکه های خود هستند که برای کسب موفقیت در این مدیریت توافقنامه هایی در زمینه های مختلف استفاده از آن ایجاد می کنند.